Voorbeelden van een SMCR-model

Het SMCR-model vertegenwoordigt het proces en het verschijnsel van communicatie. Het acroniem staat voor bron, bericht, kanaal en ontvanger, en deze theorie beschrijft de verschillende componenten die het netto-effect van communicatie vormen. De publicatie 'The Mathematical Theory of Communication' uit 1949 stelde eerst deze communicatietheorie voor en bedacht de term SMCR-model.

De componenten definiëren

Kijkend naar de sequentie binnen het SMCR-model, kunt u de basisstructuren van de moderne perceptie van communicatie identificeren. De bron geeft aan waar de informatie vandaan komt, de bron van de communicatie. Het bericht is het gecodeerde stuk informatie dat door de bron wordt verstrekt. Het kanaal is dan het medium van verzending van de bron naar de ontvanger en de ontvanger is de eindontvanger van de informatie.

Onderbrekingen in communicatie

Er zijn verschillende methoden waarbij verstoringen deze reeks componenten compenseren en het communicatieproces uitdagen. Verlies en vervorming vertegenwoordigen twee veel voorkomende voorbeelden van storingen. Stoornis kan bijvoorbeeld het gevolg zijn van een persoon met minder dan uitstekende communicatievaardigheden. In dit geval geeft de bron niet voldoende uitdrukking aan het gevoel of idee. Een andere bron van ontoereikendheid in communicatie komt van het eindige aspect van de taal zelf. Omdat gevoelens en gedachten de beschikbare uitdrukkingen gemakkelijk kunnen overtreffen door taal, voelen gevoelens en gedachten vaak geen nauwkeurige representatie.

Een SMCR-model onder velen

Het SMCR-model is een gebruikelijke vorm voor het sequencen van communicatie, en andere populaire communicatiemodellen maken meestal gebruik van dezelfde sequentietechnieken. David Berlo stelde bijvoorbeeld een vijfstappencommunicatieproces voor in 1960. Harold Lasswell ontwikkelde op vergelijkbare wijze een communicatiemodel dat dezelfde volgorde voor communicatie als het SMCR-model herkent.

Een vroege theorie van communicatie

Duizenden jaren geleden schreef Aristoteles communicatieretoriek en definieerde drie primaire aspecten van alle communicatie: de spreker, het onderwerp en de persoon die werd aangesproken. Aristoteles bepaalde dat het in feite het laatste deel was, de geadresseerde persoon, die feitelijk de betekenis van de toespraak of andere vormen van communicatie bepaalt. Volgens Aristoteles bepaalt de interpretatie van die persoon uiteindelijk wat de communicatie betekent. Het is deze persoon die, in de laatste stap van het communicatieproces, ook bepaalt of communicatie überhaupt heeft plaatsgevonden. Net als bij nieuwere communicatiemodellen, erkent de vroege theorie van Aristoteles alle vier componenten van het SMCR-model.