Wat is het Fee-for-Service-model voor maatschappelijk werkers?

Fee-of-service is een bedrijfsmodel dat maatschappelijk werkers en organisaties die zich bezighouden met maatschappelijk werk helpt bij het in evenwicht houden van de noodzaak van het beheren van kapitaal met het doel diensten te verlenen aan een gemeenschap tegen weinig of geen kosten. Een gemeenschapsgezondheidscentrum kan bijvoorbeeld patiënten een vergoeding vragen om naar een arts te gaan en biedt dus een vergoeding tegen een vergoeding. Maatschappelijke werkorganisaties passen dit model aan, zodat de opgebouwde fondsen worden verdeeld ten behoeve van de gemeenschap, in plaats van winst te maken.

Fee-for-Service Model

Fee-voor-service betekent simpelweg dat klanten een vergoeding betalen voor een dienst die wordt geleverd door een bedrijf, organisatie of persoon. Onder het fee-for-service-model zijn er vijf algemene soorten vergoedingen: verplicht, vrijwillig, aangevraagd, lidmaatschap en hybride. Hybrid vormt een combinatie van andere soorten toeslagen. Wanneer een bedrijf of organisatie een fee-for-service-model implementeert, bepaalt het of de betalingen verplicht, vrijwillig of aangevraagd moeten worden. Vereist lidmaatschap vormt een type verplichte betaling. Veelvoorkomende voorbeelden van de vergoedingsmodellen zijn onder meer privé-onderwijs, dat studenten kosten in rekening brengt voor toegang tot onderwijs en zomerkampen, die kosten in rekening brengen voor diensten zoals instructie, het gebruik van faciliteiten en in sommige gevallen accommodatie en maaltijden.

Fee-voor-service in maatschappelijk werk

In maatschappelijk werk doen servicekostenmodellen zich voor als sociaal werkers klanten in rekening brengen voor verleende diensten. Hulpverleners werken vaak met een klantenkring met een laag inkomen en moeten een evenwicht vinden tussen de noodzaak om goedkope diensten te bieden met de financiële behoeften van het runnen van een organisatie. Het implementeren van een fee-for-service-model dat betaling vereist van klanten met een vast inkomensniveau, terwijl het vraagt ​​om lage betalingen van, of zelfs pro bono werkt voor klanten met een laag inkomen, helpt deze behoeften te verzoenen. Voor onafhankelijke maatschappelijk werkers of kleine organisaties die maatschappelijk werkers in dienst hebben, zijn dergelijke modellen vaak essentieel voor het behoud van een vast inkomen en een breed klantenbestand.

Fee-for-Service voor kleine non-profitorganisaties

Fee-of-servicemodellen blijken vaak een essentiële vorm van inkomsten te zijn voor kleine non-profitorganisaties die betrokken zijn bij sociaal werk. Volgens een rapport getiteld "Understanding Fee-for-Service Models", opgesteld door het National Resource Centre van het non-profit financieringsbijstandsfonds Compassion Capital Fund, ontvangen non-profitorganisaties die betrokken zijn bij sociaal werk minimale financiering in tijden van economische tegenspoed, hoewel ze worden geconfronteerd met de hoogste niveaus van klant nodig tijdens deze tijden. Om dit verschil in behoefte en financiering recht te zetten, leggen deze organisaties vaak vergoedingsmodellen op voor maatschappelijk werk, waarbij sommige klanten moeten betalen om gratis of scherp geprijsde diensten te blijven bieden aan andere personen die minder financieel stabiel zijn.

Fee-of-service in andere sociale activiteiten

Maatschappelijk werkers, of kleine organisaties die sociale werkers in dienst hebben, met toegang tot bepaalde middelen, kunnen een servicetariefmodel toepassen op andere diensten dan maatschappelijk werk om gratis sociale werkervices voor klanten met een laag inkomen te financieren. Een maatschappelijk werker of een sociale werkorganisatie met toegang tot faciliteiten zoals auditoria of atletiekhoven kan deze faciliteiten huren op basis van een servicetariefmodel, zoals lidmaatschap of pay-to-use, om kapitaal te genereren voor de sociaal werk aspect van de organisatie. Afwisselend kunnen sociale werkmaatschappijen vergoedingen voor service houden, zoals gesprekken met prominente maatschappelijk werkers of andere publieke figuren, en de opbrengst van dergelijke evenementen gebruiken om sociaal werk te financieren. De YMCA maakt gebruik van dit model.