Federale en staatswetten die het personeelsbeleid beheren

Federale en staatswetten doen veel meer dan het personeelsbeleid beheren; ze beschermen de rechten van werknemers en zetten werkgeversverplichtingen uiteen. Het implementeren van HR-beleid vereist een overzicht van federale en staatswetgeving met betrekking tot antidiscriminatie, gecoördineerde activiteiten, veiligheid, compensatie en voordelen. Daarnaast zijn er lokale en gemeentelijke wetten die van toepassing zijn op de arbeidsvoorwaarden.

loon

Twee afzonderlijke federale wetten bepalen het HR-beleid inzake lonen. De Fair Labor Standards Act van 1938 bevat bepalingen voor minimumloon, overwerk-loon, vrijgestelde en niet-uitgesloten werknemersklassen en registratie. Het federale minimumloon is $ 7, 25 per uur; echter, veel staten hebben minimumloonstandaarden die hoger zijn dan de federale wet. Wanneer de federale en staatswetten voor minimumloon verschillen, moeten werkgevers de hoogste van de twee betalen. De Equal Pay Act van 1963 verbiedt loondiscriminatie op basis van geslacht, zoals het betalen van lagere lonen aan vrouwen in door mannen gedomineerde beroepen. HR-beleid kan een periodieke evaluatie van banen omvatten om te bepalen wat vergelijkbaar werk is voor de vergoedingsstructuur van het bedrijf.

In dienst nemen

Titel VII van de Civil Rights Act van 1964 en andere federale wetten die de Amerikaanse Equal Employment Opportunity Commission afdwingt, bepalen het HR-beleid met betrekking tot het werven en interviewen van kandidaten en het aannemen, trainen en behouden van werknemers. Federale wetten verbieden discriminerend HR-beleid, zoals het ontkennen van gelijke kansen op werk op basis van handicap, ras, geslacht, nationale afkomst en religie. Staatswetten weerspiegelen vaak de federale wetten; echter, veel staten en gemeenten verbieden discriminatie op basis van andere factoren, zoals seksuele geaardheid. Vanaf december 2012 verbieden 20 staten plus het District of Columbia discriminatie op het werk op basis van seksuele geaardheid.

Veiligheid

De Occupational Safety and Health Act van 1970 is een federale wet die werkgevers verplicht een veilige werkomgeving te bieden. Daarom ontwikkelt HR trainingen over onderwerpen op het gebied van werkplekveiligheid, zoals het bedienen van complexe machines, het omgaan met gevaarlijke materialen, ergonomie en door bloed overgebrachte ziekteverwekkers. Daarnaast zijn het HR-beleid voor het volgen van letsels op de werkplek en dodelijke slachtoffers gebaseerd op OSHA-voorschriften. HR-beleid met betrekking tot de compensatie van werknemers valt vaak onder de bevoegdheid van de veiligheidsspecialist van het bedrijf om de arbeidsomstandigheden te verbeteren om ongevallen te verminderen.

Voordelen

Er zijn geen federale of nationale wetten die voordelen autoriseren, zoals vakantie- en vakantietoeslagen. Federale wetten, zoals de Family and Medical Leave Act, bieden werknemers die daarvoor in aanmerking komen echter maximaal 12 weken onbetaald verlof voor ernstige medische aandoeningen van hun eigen land of familieleden. De sleutel tot dit voordeel is dat het door werk beschermd verlof is, wat betekent dat werkgevers een werknemer die terugkeert van FMLA moet terugbrengen naar haar oorspronkelijke baan of een werknemer met gelijkwaardige beloning, voordelen en arbeidsvoorwaarden. Fiscale wetten vereisen HR-beleid voor het nauwkeurig verwerken van de loonlijst om pensioenuitkeringen te garanderen, zoals sociale zekerheid en Medicare. Het is noodzakelijk dat HR op de hoogte blijft van federale en staatswetten, met name die welke regelmatig worden gewijzigd, zoals belastingregels.

Gecoördineerde activiteit

De National Labour Relations Act van 1935 beschermt de rechten van vakbonds- en niet-bondgenootschappelijke werknemers om deel te nemen aan gecoördineerde activiteiten. De wet bevat ook verplichtingen van werkgevers en vakbonden met betrekking tot collectieve onderhandelingen en arbitrage. HR-beleid met betrekking tot werknemersrelaties en arbeidsverhoudingen moet voldoen aan de strikte richtlijnen van de wet. Werkgevers en vakbonden mogen de rechten van werknemers op vakbondsvertegenwoordiging niet hinderen en zijn verplicht om deel te nemen aan collectieve onderhandelingen. Naast HR-beleid op basis van arbeidswetgeving zoals de NLRA, biedt HR trainingen aan supervisors over beschermde activiteiten, werknemersdiscipline, grieven en contractinterpretatie.