Fiscaal beleid voor agressieve uitbreiding

Fiscaal beleid is een wetgevend programma van de overheid met betrekking tot uitgaven en belastingen. Het Amerikaanse begrotingsbeleid is de gezamenlijke verantwoordelijkheid van de uitvoerende en wetgevende macht van de overheid. Het budget is het belangrijkste instrument voor de uitvoering van het begrotingsbeleid. Een expansief begrotingsbeleid beoogt de economische groei te stimuleren, terwijl het contraire begrotingsbeleid de groei tracht te vertragen. Na ernstige recessies, zoals de recessie van 2008, kunnen overheden agressieve belastingverlagingen en stimuleringsuitgaven doorvoeren om economische groei te genereren.

Belastingverlagingen

Sommige economen beweren dat belastingverlagingen beter zijn voor het stimuleren van economische groei. Ze wijzen op de economische groei die volgde op de belastingverlagingen van de vroege jaren tachtig en vroege jaren 2000 om hun argumenten te ondersteunen. In een artikel "Forbes" van januari 2009, beweert de voormalige Amerikaanse minister van economie, Bruce Bartlett, dat doelgerichte belastingverlagingen werken omdat de kortingen snel in werking treden. Hij beveelt belastingwijzigingen aan die particuliere investeringen stimuleren, wat een basis zou vormen voor toekomstige economische groei. Voorbeelden van dergelijke belastingwijzigingen zijn versnelde afschrijving en belastingkredieten die na enkele maanden vervallen.

Kleine bedrijven kunnen hun apparatuuraankopen versnellen om van deze credits te profiteren. Dit zou de activiteit van de verwerkende industrie genereren, wat zou leiden tot nieuwe banen en economische groei. In een artikel uit juni 2010 suggereert professor N. Gregory Mankiw van de universiteit van Harvard een verlaging van de loonbelasting, die de belastingdruk voor zowel werkgevers als werknemers vermindert. Hij waarschuwt echter voor het implementeren van een belastingverlaging voor nieuwe aanwervingen, omdat dit inefficiënties in de beroepsbevolking kan veroorzaken. Een bedrijf kan bijvoorbeeld zijn werknemers ontslaan en hen opnieuw inhuren om te profiteren van deze belastingverminderingen.

Stimulus uitgaven

Stimulusuitgaven omvatten infrastructuurprogramma's, inclusief brug- en wegreparaties en bouwconstructies. Stimulusuitgaven genereren economische groei vanwege het multiplicatoreffect. Een brugreparatieproject kan bijvoorbeeld leiden tot contracten voor kleine bouwbedrijven, wat hogere nieuwe werknemers zou opleveren. Dit zou een nieuwe ronde van uitgaven en werving genereren, omdat mensen huishoudelijke benodigdheden en andere producten zouden kopen, wat kan leiden tot hernieuwde productieactiviteiten en banengroei. Kortom, het multiplicatoreffect verandert een dollar stimulusuitgaven in twee of meer dollars aan economische groei. Stimuleringsuitgaven moeten echter tijdig zijn om effectief te zijn, betoogt Bartlett, omdat vertragingen kunnen leiden tot inflatie en hogere rentetarieven.

Andere maatregelen

Andere fiscale beleidsinitiatieven om de groei te stimuleren, zijn onder meer het aanpassen van de automatische stabilisatoren, het bieden van directe hulp aan nationale en lokale overheden en het investeren in werktrainingprogramma's voor werklozen. Stabilisatoren, zoals een werkloosheidsverzekering, worden automatisch van kracht wanneer de economische omstandigheden verslechteren. Om de groei te stimuleren, zou de overheid de kwalificatie gemakkelijker kunnen maken en de uitkeringsperioden kunnen verlengen. Mensen die deze voordelen ontvangen, hebben meestal een beperkt besteedbaar inkomen. Dit betekent dat ze eventuele extra voordelen zullen besteden die ze ontvangen, wat zou bijdragen aan economische groei.

overwegingen

Stimulusuitgaven en belastingverlagingen kunnen de tekorten in de publieke sector vergroten. De Verenigde Staten en andere ontwikkelde landen kunnen het zich veroorloven grote tekorten te lopen gedurende langere perioden omdat ze goede kredietwaardigheidsbeoordelingen hebben. Echter, zoals de Europese schuldencrisis van 2010 en 2011 aantoonde, beginnen landen met buitensporige schulden het beleggersvertrouwen te verliezen, wat zou kunnen leiden tot onhoudbare rentetarieven.