Juridische werknemersrechten en kledingcodes

Werkgevers hebben het recht dress codes op te stellen. Om mogelijke rechtszaken te voorkomen, moeten de codes echter uniform worden afgedwongen door alle medewerkers binnen dezelfde categorie, volgens de Equal Employment Opportunity Commission. Kledingcodes moeten ook uitzonderingen toestaan ​​voor religie of handicap. Ze mogen geen normen opleggen die discriminerend zijn op basis van ras of geslacht, ook al zijn ze onbedoeld, of onderwerpen een medewerker aan intimidatie.

Discretion van werkgevers

Werkgevers hebben een grote discretie om zorgvuldig geformuleerde kledingcodes te implementeren die gebaseerd zijn op duidelijke bedrijfsbehoeften en consequent worden toegepast, volgens Personnel Policy Service, Inc. Kledingcodes bevatten meestal regels over wat professionele kleding op een werkplek is en ze kunnen kledij verbieden die faalt om te voldoen aan een specifieke afbeelding, zoals tatoeages en T-shirts met slogans. Hoewel ze de persoonlijke expressie op de werkplek kunnen beperken, zijn codes legaal zolang ze de nationale of federale wetten inzake discriminatie en intimidatie niet overtreden, volgens het Britse wervingsbureau Cooper-Lomaz Recruitment.

Geslacht

Kledingcodes kunnen enkele regels bevatten die van toepassing zijn op slechts één geslacht als deze verschillen in overeenstemming zijn met lokale sociale normen - bijvoorbeeld dat mannen kort haar hebben, terwijl ze geen vergelijkbare regel hebben voor vrouwen. Desalniettemin leggen de codes geen grotere belasting op het ene geslacht ten opzichte van het andere. Kledingcodes die vereisen dat werknemers kleding dragen die te provocerend is, zijn problematisch omdat ze ertoe kunnen leiden dat het bedrijf beschuldigd wordt van intimidatie, aldus de website met wettelijke informatie Nolo.

Ras en etniciteit

Hoewel werkgevers waarschijnlijk niet opzettelijk werknemers discrimineren op basis van ras of etniciteit in kledingvoorschriften, doen ze dit soms zonder opzet. Een voorbeeld is een verbod op baarden die uitdagingen vormen vanwege pseudofolliculitis barbae, een huidaandoening die scheren bemoeilijkt en alleen Afro-Amerikaanse mannen treft, volgens human resources experts van de Personeelsbeleid Dienst. Kledingcodes mogen ook niet discrimineren tegen één nationaliteit of etnische groep; het verbieden van kleding in Oost-India, maar andere casual kleding toestaan ​​zou discriminerend zijn, aldus de EEOC.

Religie en handicap

Kledingcodes moeten ook rekening houden met religieuze overtuigingen; ze moeten bijvoorbeeld baarden of hoofdbedekkingen toestaan ​​voor leden van bepaalde groepen, tenzij de accommodatie een veiligheidsrisico zou vormen. Evenzo, als een werknemer een accommodatie aanvraagt ​​vanwege een handicap, moet de werkgever de dresscode wijzigen of een uitzondering toestaan, tenzij dit zou leiden tot onnodige ontberingen, aldus het EEOC. Nolo raadt werkgevers aan om elk verzoek om een ​​dresscode aan te passen aan de behoeften van een werknemer zorgvuldig te overwegen en een advocaat te raadplegen als u zelf geen geschikte overeenkomst kunt bereiken.