Geschiedenis van de kritieke padmethode

De Critical Path-methode, bekend onder de acroniem-CPM, is een manier om de volgorde van geplande activiteiten of taken in een project te optimaliseren. Dit is een managementtool die is ontworpen om ervoor te zorgen dat een project op tijd wordt voltooid. Sinds de conceptie in de jaren vijftig van de vorige eeuw is CPM aangepast aan de Theory of Constraints en Critical Chain-concepten van de Israëlische fysicus Eliyahu Goldratt, maar het projectbeheer zelf gaat terug tot de oudheid.

Het oude Egypte

De oorsprong van projectbeheertools zoals de Critical Path-methode kan worden teruggevoerd tot oude beschavingen. Meer dan 5000 jaar geleden werd de Grote Piramide van Giza, die vlak bij de Egyptische hoofdstad Caïro ligt, gebouwd met behulp van meer dan twee miljoen blokken steen. Elk van de blokken woog ongeveer twee ton. Archeologen leiden uit oude Egyptische verslagen van de periode dat duizenden geschoolde arbeiders werden georganiseerd in vier bouwteams, één voor elk gezicht van de piramide. Het 20-jarige bouwproject vereiste een gesofisticeerde planning en organisatie om de juiste stenen te vinden en vervolgens te knippen, te transporteren en in te stellen, aldus Lew Ireland, president van de American Society for the Progressement of Project Management.

Gantt-diagram

Het gebruik van projectmanagement als een modern hulpmiddel dateert uit de jaren 1900 met de creatie van de Gantt-grafiek. Amerikaanse mechanische ingenieurs Henry Gantt en Frederick Taylor ontwierpen een grafische methode voor het plannen en besturen van een werkschema en voor het registreren van de voortgang. Het Gantt-diagram is een type staafdiagram waarin verschillende lengten horizontale balken de tijdspanne van elke activiteit weergeven en de verticale as de afzonderlijke activiteiten die deel uitmaken van het project. Het werd gebruikt in het bouwproject uit 1931 Hoover Dam. Gantt-diagrammen zijn nog steeds in gebruik, omdat ze gemakkelijk worden begrepen door het hele personeel van het project. De tekortkomingen van een Gantt-diagram zijn dat het niet de onderlinge relaties toont tussen de activiteiten binnen een werkreeks, of de beperkingen die ze aan elkaar opleggen.

Dupont

Vanaf 1956 ontwikkelde een joint venture tussen het chemiebedrijf Dupont en computerbedrijf Remington Rand Univac de Critical Path-methode om de onderlinge relaties van afzonderlijke activiteiten binnen een projectplanning aan te pakken. Het kritieke pad is een opeenvolging van individuele activiteiten van een project dat volgens planning moet worden voltooid, zodat het hele project op tijd wordt voltooid. Activiteiten langs het pad kunnen niet beginnen voordat een voorgangeractiviteit is voltooid. CPM geeft een grafische weergave van het project en voorspelt de voltooiingstijd. De oorspronkelijke berekeningen zijn gemaakt op de UNIVAC-1-computer. Deze methode werd voor het eerst getest in 1958 op een project om een ​​nieuwe chemische fabriek te bouwen, en opnieuw in 1959 tijdens het onderhoud van een andere fabriek in Louisville, Kentucky.

Amerikaanse marine

In 1958 ontwikkelde het Special Projects Office van de US Navy, samen met het ruimtevaartbedrijf Lockheed Missile Systems en adviesbureau Booz Allen & Hamilton, Program Evaluation Review Technique, PERT genaamd, voor het Polaris-raketprogramma. Net als CPM was het bedoeld om de onderlinge relatie tussen de verschillende activiteiten in een project aan te pakken. Het onderzoek is gelijktijdig met, maar onafhankelijk van de CPM-analyse van Dupont en Remington ontwikkeld. Het doel van PERT was om meer dan 3.000 aannemers te controleren die in dienst waren bij het raketprogramma. De berekeningen zijn uitgevoerd op een IBM-computer. PERT was in wezen een projectroadmap die belangrijke activiteiten en hun onderlinge relaties identificeert. In tegenstelling tot de CPM van Dupont vertoonde het slechts tijdbeperkingen en hield het zich niet bezig met de kosten- en kwaliteitsproblemen waarmee commerciële organisaties werden geconfronteerd. De bestuurder voor PERT was politiek, niet commercieel. Het was een hulpmiddel om het Polaris-programma tijdens de Koude Oorlog te voltooien, toen de Amerikaanse regering zich zorgen maakte over het groeiende aantal kernwapens van de Sovjet-Unie.

Theorie van beperkingen

The Theory of Constraints is in de jaren tachtig ontwikkeld als een verbetering van CPM. Een van de beperkingen van CPM was dat er geen rekening werd gehouden met niet-kritieke activiteiten die risico's voor een project met zich mee konden brengen, zoals bijvoorbeeld arbeidsaangelegenheden boven beloning. Ook is niet aangenomen dat een kritiek pad kan veranderen gedurende de duur van een project. In zijn Theory of Constraints schreef de Israëlische natuurkundige Eliyahu Goldratt dat een systeem nooit beter kan zijn dan het zwakste deel, dus de verbetering van een project en zijn planning is afhankelijk van de identificatie van deze beperking en de beperking ervan.

Kritieke keten

In 1997 introduceerde Goldratt het concept van de Critical Chain in een boek met die titel. Voorheen waren de CPM-berekeningen gebaseerd op een strikte volgorde in de activiteiten van een project en een rigide projectplanning. De Critical Chain-methode legt de nadruk op de benodigde resources voor een project, met name de kosten, en de flexibiliteit die deze resources nodig hebben om een ​​project op schema te houden - ondanks de gebruikelijke terughoudendheid van het management om het budget van een project te verhogen. Goldratt incorporeerde onzekerheid ook als "buffer" in de projectplanning om onvoorziene problemen op te lossen.