Analyse-instrumenten voor financiële overzichten

Financiële overzichten zijn essentiële hulpmiddelen die worden gebruikt om de prestaties van een bedrijf te analyseren. Het management gebruikt verschillende technieken om de financiële situatie van een bedrijf te bepalen en beslissingen te nemen met betrekking tot verbeteringen.

Soorten financiële overzichten

Accountants bereiden gewoonlijk vier soorten financiële overzichten voor elke rapportageperiode voor:

Resultatenrekening: alle inkomsten en uitgaven van een bedrijf worden gerapporteerd in de winst- en verliesrekening. De rapportageperiode zou kunnen zijn voor een maand, kwartaal, jaar of jaar tot heden. Accountants gebruiken algemeen aanvaarde boekhoudprincipes om deze regelitems vast te leggen. Voor de meeste bedrijfsrapportages zijn de registratie van verkopen en uitgaven op transactiebasis. Deze manier van boeken berekent de ontvangsten en vergelijkt de gerelateerde kosten op hetzelfde moment. Een verkoop wordt bijvoorbeeld geregistreerd op het moment van de transactie, zelfs als deze op krediet wordt verkocht en het geld pas enkele maanden later wordt verzameld.

De andere berekeningsmethode is de kasbasis. Deze methode herkent alleen transacties wanneer contant geld van eigenaar wisselt.

Balans: de balans is een lijst van de activa, verplichtingen en het eigen vermogen van een onderneming op een bepaald moment. Op deze rekening zijn de activa gelijk aan de som van de schulden van de onderneming en haar eigen vermogen.

Activa worden genoteerd in volgorde van liquiditeit van geld in banken tot debiteuren en voorraden en ten slotte tot vaste en langlopende activa. Verplichtingen worden genoteerd op vervaldatum van kortlopend handelskrediet en bankbiljetten door langetermijnhypotheken en obligaties.

Kasstroomoverzicht: deze verklaring geeft de instroom en uitstroom van kasmiddelen van een bedrijf in een bepaalde periode weer. Het wijkt af van de resultatenrekening, die de winstmarges van het bedrijf registreert. Een winst-en-verliesrekening bevat ook niet-contante posten, zoals afschrijvingen op apparatuur, die van invloed zijn op de winst maar niet nauwkeurig de cashflow weergeven.

Het kasstroomoverzicht geeft aan of de onderneming positieve of negatieve kasstromen uit haar transacties heeft gerealiseerd. Het registreert drie soorten activiteiten: kasstroom uit operationele activiteiten, kasstroom uit beleggingen en kasstroom uit financieringsactiviteiten. Door deze scheiding van de verschillende soorten kasstromen kan de analist bepalen of een bedrijf een positieve kasstroom genereert uit zijn activiteiten of leent hij geld om zijn rekeningen te betalen.

Mutatieoverzicht van het eigen vermogen: deze verklaring verbindt de winstontwikkeling van de winst-en-verliesrekening met de balans. Het overzicht van het eigen vermogen begint met de toevoeging van de nettowinst aan het eigen vermogen van de balans en trekt eventuele dividenduitkeringen in mindering. Het bedrag dat overblijft na het betalen van de dividenden, wordt bijgehouden in het bedrijf en toegevoegd aan de ingehouden inkomstenrekening.

Het eigen vermogenoverzicht registreert ook alle toevoegingen of verlagingen van kapitaalbijdragen. De opbrengsten van de uitgifte van nieuwe aandelen of de wederinkopen van aandelen worden gedetailleerd weergegeven in de aandelenrekeningen op de balans.

Financiële analysetechnieken

Verticale analyse: verticale analyse houdt in dat de financiële overzichten van een onderneming in één financiële rapportageperiode worden bekeken. Doorgaans worden alle inkomsten en uitgavenposten in de winst- en verliesrekening gerapporteerd als percentages van de netto-omzet.

Stel dat de omzet van een bedrijf $ 1, 2 miljoen is en dat administratieve salarissen $ 96.000 zijn. Het percentage is $ 96.000 gedeeld door $ 1.200.000 maal 100 of 8 procent. Dit cijfer kan worden vergeleken met het verwachte budgetbedrag of het percentage van vorig jaar om te bepalen of dit goed of slecht is.

Horizontale analyse: de vergelijking van financiële gegevens tussen twee perioden is horizontale analyse. Omzet- en onkostendeclaraties worden onderzocht om de veranderingen van de ene periode naar de andere te bepalen. Deze veranderingen worden meestal uitgedrukt als een percentage.

We nemen bijvoorbeeld aan dat de omzet van een bedrijf in één periode $ 768.000 bedroeg en in de volgende periode is verhoogd naar $ 940.000. Het bedrag van de omzetstijging is $ 172.000. De procentuele stijging zou $ 172.000 gedeeld door $ 768.000 maal 100 of 22, 4 procent zijn.

Trendanalyse: de vergelijking van drie of meer financiële rapportageperiodes kan een trend beginnen te identificeren. Management is vooral geïnteresseerd in trends. Managers willen bijvoorbeeld dat de verkoop stijgt en dat de uitgaven dalen; deze gunstige bewegingen leiden tot hogere winsten.

Ratioanalyse: de meest gebruikte methode voor financiële analyse bestaat uit het berekenen van ratio's uit de resultatenrekening en de balans. Financiële ratio's worden gebruikt om de liquiditeit, de winstgevendheid, de financiële leverage en de activa-omzet van een bedrijf te analyseren.

Ratio's worden berekend voor een reeks rapportageperioden om positieve of negatieve trends in de loop van de tijd te identificeren. De ratio's van een bedrijf kunnen ook worden vergeleken met de benchmarkratio's die worden gerapporteerd door andere bedrijven in dezelfde sector. De vergelijking van de ratio's van een bedrijf met industriestatistieken geeft een indicatie of het bedrijf onderpresteert of veel beter presteert dan zijn concurrenten.

Hulpmiddelen voor financiële analyse

Ratio's zijn de traditionele instrumenten die worden gebruikt om financiële overzichten te analyseren. Ratioanalyse onderzoekt vier aspecten van de financiële toestand en prestaties van een bedrijf: winsten, liquiditeit, financiële leverage en efficiëntie.

winsten

Het uiteindelijke doel van een bedrijf is winst te maken. Zonder winst sterft een bedrijf; dus winstmarges zijn zeer belangrijke statistieken.

Nettowinstmarge: de meest gebruikelijke maatstaf voor winstgevendheid is de nettowinstmarge. Dit is het bedrag dat overblijft na het betalen van alle uitgaven, inclusief overhead, rente en belastingen.

De nettowinstmarge wordt meestal uitgedrukt als een percentage en wordt berekend door het bedrag van de winst in dollars te delen door de totale omzet. Dit percentage kan vervolgens worden gevolgd om positieve of negatieve trends te bepalen, of in vergelijking met vergelijkbare bedrijven als een graadmeter voor de concurrentiepositie van het bedrijf in de sector. Nettowinstmarges kunnen variëren van 1 tot 2 procent, zoals detailhandel in supermarkten, tot meer dan 20 procent voor bedrijven zoals financiële instellingen en farmaceutische fabrikanten.

Brutowinstmarge: de brutowinstmarge meet de productie-efficiëntie van de producten of services van een bedrijf. Het wordt berekend door de directe productiekosten af ​​te trekken van de totale verkoop. Directe kosten zijn arbeid, materialen, operationele benodigdheden en apparatuurkosten.

Managers volgen het brutowinstpercentage om de effecten van verkoopprijsstijgingen of winst in arbeidsproductiviteit en reducties in directe materiaalkosten te bepalen.

Bedrijfswinstmarge: de bedrijfswinstmarge is een andere maatstaf voor de efficiëntie van een bedrijf. Dit is een berekening van de winst vóór aftrekkingen van rente en belastingen, waardoor de effecten van financieringskosten en belastingplanning worden weggenomen.

Liquiditeit

Winsten zijn essentieel, maar het vergt liquiditeit en contanten om de rekeningen te betalen.

Current ratio: Eén maatstaf voor liquiditeit is de verhouding tussen vlottende activa en kortlopende verplichtingen. Deel de totale vlottende activa eenvoudig in op totale kortlopende verplichtingen. Een comfortabele liquiditeitsratio is 2: 1.

Werkkapitaal: werkkapitaal wordt gevonden door de kortlopende verplichtingen af ​​te trekken van de vlottende activa. Managers kunnen dit aantal op maandelijkse basis berekenen en ze willen het altijd zien stijgen.

Financiële hefboomwerking

Hoewel het hebben van wat schulden goed is, is teveel schuld riskant.

Debt-to-equityratio: Over het algemeen zijn de kosten van eigen vermogen hoger dan de rentelasten op schulden. Maar hogere schuldniveaus brengen het bedrijf meer risico tijdens economische recessies. De debt-to-equity ratio wordt berekend door de totale schuld van een bedrijf, zowel op lange als op korte termijn, te delen door het totale eigen vermogen.

rendement

Management streeft altijd naar een beter rendement op zijn vermogen. Omzetratio's zijn een manier om efficiënt gebruik van activa te meten.

Debiteurenomzet: Deze ratio wordt berekend door de totale omzet te delen door de saldi in debiteuren. Het is een maat voor de effectiviteit van de incassoprocedures en de verkoopvoorwaarden van een bedrijf. Hogere omzetratio's zorgen ervoor dat goederen worden verkocht en contant geld snel wordt verzameld, waardoor het beschikbaar wordt om meer verkopen te financieren. Lagere omzetratio's kunnen erop wijzen dat het bedrijf problemen heeft met het incasseren van zijn vorderingen of dat de kredietvoorwaarden te mild zijn.

Voorraadomzet: de voorraadomzetverhouding meet het aantal keren dat voorraad wordt verkocht en vervangen gedurende een jaar. Hogere verhoudingen zijn beter, omdat dit betekent dat minder geld wordt geïnvesteerd in voorraad. Lagere omzetratio's kunnen betekenen dat producten verouderd zijn en moeten worden verkocht tegen lagere prijzen of volledig worden afgeschreven.