Verdelingsmethode met dubbele verdeling van kosten

Cost accounting verwijst naar de boekhoudprocedures die zijn ontworpen om de productiekosten van een onderneming te bepalen. Managers gebruiken gewoonlijk kostenberekening als een budgetteringsinstrument voor het opzetten van kostenbeheersingsprogramma's en het verbeteren van de winstmarges van het bedrijf. Een belangrijk aspect van kostenadministratie is het toewijzen van de kosten van het bedrijf aan specifieke productieafdelingen of jobtaken, ook wel cost allocation genoemd. Accountants gebruiken verschillende methoden voor kostentoewijzing, waaronder de methode voor dubbele distributie.

Functies van kostenallocatie

De primaire functie van kostentoewijzing is om bedrijfskosten te verdelen of toe te rekenen op basis van de bronnen van de gemeenschappelijke kosten in plaats van eenvoudigweg de kosten te spreiden. De procedures voor kostentoewijzing bieden verlichting voor de productiekostenplaatsen van het bedrijf. De belangrijkste elementen van een systeem voor kostentoewijzing bestaan ​​uit methoden om bij te houden welke specifieke afdelingen of functieopdrachten belangrijke bronnen zijn van de kosten van het bedrijf. Kostentoewijzingsrapporten stellen ondernemers in staat om strategische beslissingen te nemen over het verlagen van de kosten en het verbeteren van de winst.

Methoden voor kostenallocatie

Hoewel inzicht in kostenbronnen van vitaal belang is voor bedrijfsmanagers, kunnen procedures voor kostenallocatie variëren van bedrijfstak tot bedrijfstak. De directe methode schrijft alle kosten toe aan productietaken en negeert de kosten die worden gegenereerd door ondersteunende afdelingen. De step-downmethode maakt gebruik van een hiërarchisch systeem om kosten toe te wijzen aan verschillende afdelingen. De dubbele distributiemethode, ook bekend als de wederzijdse methode, gebruikt elementen van zowel de directe als de step-downmethode.

Functies van dubbele distributie

De dubbele distributiemethode biedt zowel productie- als niet-productieafdelingen de mogelijkheid elkaar onderling te betalen voor hun diensten. Deze methode biedt niet alleen de theoretische schatting die het dichtst bij de operationele kosten van elke afdeling ligt, maar biedt ook de dichtste meting van opportunitykosten. Ondanks de nauwkeurigheid heeft de dubbele distributiemethode zijn zwakke punten. De berekeningen die betrokken zijn bij het bepalen van de kosten voor elke afdeling worden steeds complexer. De methode werkt ook in de veronderstelling dat alle kosten variabel zijn, zelfs wanneer sommige specifieke afdelingen geplande vaste kosten hebben.

Voorbeelden van dubbele distributie

Omdat de methode voor dubbele distributie afhankelijk is van de relaties tussen de productiekosten en serviceafdelingen, gebruikt de methode gelijktijdige algebraïsche vergelijkingen om de kosten van elke serviceafdeling toe te wijzen. Een bedrijf met afdelingen voor human resources, accounting en klantenservice zou bijvoorbeeld drie simultane vergelijkingen moeten oplossen om de kostentoewijzing voor elke serviceafdeling te bepalen. De methode verdeelt vervolgens de servicekosten naar de productieafdelingen op basis van hun gebruik van die services.